شعری به زبان کردی از مستوره اردلان
*************************************************************
اشعار زیبای مستوره
آن پرى چهره كه دوشینه به بزم ما بود
وصف او را نتوان گفت چسان زیبا بود
وه چه بزمى گل و شمع ونى و بربط همه جمع
خندهى جام مى و قهقهه مینا بود
سرخوش از باده من و ساقى و آن طرفه صنم
تا سحر قصه ز نقل و مى و از صهبا بود
از وفادارى و از صبر و شكیبایى و عشق
هر چه زان جمله سخن رفت از این شیدا بود
زاهدالاف مزن نقد مسلمانى تو
خود بدیدم به كف مغبچهى ترسا بود
هر كه در مسجد و میخانه به چشم آوردم
همه را دامى از آن زلف سیه برپا بود
دى به غمزه صنمى سلسله مویى بگذشت
دل مستوره و جمعى به برش یغما بود
*************************************************************************************
شعری در وصف خداوند از احمد خانی (فردوسی کرد)
ئه ی مه تله عی حوسنی عشق بازی
مه حبوبی حه قیقی و مجازی
مه عشوق تویی ب فه خر و نازی
عاشق تویی لیک بی نیازی
سید عبدالرحیم تاوه گوزی (1300- 1221)- (1882- 1806) با تخلص "معدومی(مولوی كرد):
ئیمشه و هه م دیسان ده روون پر خه مه ن
(دوباره امشب دلم پرغم است)
ئه ساسه ی ماته م جه لامان جه مه ن
(اسباب ماتم نزد ما جمع است)
نه تاو دووری دل بی قه راره ن
(تاب دوری ندارم، دلم بی قرار است)
بیـنایی دیده م ج خه فه ت تا ره ن:
( روشـنـایی دیـده ام از اندوه تیره شده)
شریخه و گه رمه ی هه ور دووری دوس
( رعد و برق ابر و فراق یار)
وه فه نا به رده ن مه غز و ره گ و پوس
(مغز و رگ و پوستم را فنا كرده)
شه راه ره ی گرپه ی نارمه هجوری
(شعله آتش هجران)
كه ر ده ن وه غوبار كو گای سه بووری
(كوه صبرم را بر باد داده است)
از ترجمه های خیام توسط هه ژ ار(شرفكندی)
ئه م گوزه وه كوو من بووه دلدار و هه ژار
این كوزه چو من عاشق یاری بوده است
جاریكی دلی خوش بووه صه د جار خه مبار
دربند سر زلف نگاری بوده است
ئه و هه نگل وده سگره ی له ملیا دیوته
این دسته كه بر گردن او می بینی
ده ستی بووه زور خراوته سه ر ملی یار
دستی است كه بر گردن یاری بوده است
پر ژاندی هه ور له ده شت و ده ر بارانی
ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست
بی مه ی، بی ده می، تامی ژیان نازانی
بی باده گلرنگ نمی شاید زیست
وائیمه له سه یری سه وزه زارین داخو
این سبزه كه امروز تماشاگه ماست
سه وزه ی گلی ئیمه كی بكا سه یرانی
تا سبزه ی خاك ما تماشاگه كیست؟
**********************************************
شعری از عبدالجبار کاکایی
كی بود كی بود از اول ، روز و شبو جدا كرد
ماه و ستاره ها رو تو آسمون رها كرد
كی بود رو شونه ی كوه ترمه ی توری انداخت
از دل ابر تيره برف بلوری انداخت
كی بود كی بود از اول خاك زمين ُ گل كرد
اين برهوت خشكُ دوزخ اهل دل كرد
كی بود كه آسمونو تو چشم آدما ريخت
به گنبد بلندش ، ستاره ها رو آويخت
كی بود كی بود از اول تو دريا كشتی انداخت
تو چار ديوار دنيا مرغ بهشتی انداخت
كی بود كه آدما رو از آسمون رها كرد
بال فرشته ها رو از تنشون جدا كرد
ستاره آی ستاره ، شب زمين سياهه
چراغ آسمون شو تا فردا خيلی راهه
ما كه اسير شهر آهن و سنگ و دوديم
كاشكی همه بدونيم يه روز فرشته بوديم
*******************************************
خواب کبود
صدام نکن صدام نکن خوابشو داشتم می دیدم
کاشکی دوباره چشمامو رو هم می ذاشتم می دیدم
نه ارغوان نه اطلسی سفید مه گرفته بود
به رنگ گیس مادرم می زد به نقره و کبود
نه خنده بود نه خاطره یه حس تازه امید
نه سنگ قبر کهنه بود نه قاب عکسی از شهید
یه قطره خون دو قطره خون یه گل یه تیکه استخون
یه جاده رو به افق یه مشت درختای جوون
صدام نکن که آدما تو خوابا مهربون ترن
فقط تو قاب عکساشون قشنگترن جوونترن
صدام نکن که خواب من حتی کبود اگر باشه
می خوام بمونه برا من می خوام برام پدر باشه
صدام نکن صدام نکن خوابش داشتم می دیدم
کاشکی دوباره چشمامو رو هم می ذاشتم می دید
عبدالجبار كاكايي
موضوعات مرتبط: روایات وداستـــــــان هانگاه هــــا ونظـــــرها(برگزیده هـــا)
برچسب‌ها: گزیده اشعار کردی گرفتارم به نازی چاوه‌كانی مه‌ستــی فـــه‌تتانت اشعار کردی شعری در وصف خداوند از احمد خانیعبدالجبار كاكايي
